Κοιμήθηκε αιφνίδια το βράδυ της Δευτέρας (1η ώρα το βράδυ) προς Τρίτη (2 Σεπτεμβρίου 2014) και κηδεύτηκε αυθημερόν ο πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου και εφημέριος του ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Άνω πόλεως Ρόδου πατήρ Βασίλειος Τσαβαρής.
Σε βαρύ κλίμα πένθους και οδύνης αποχαιρέτησαν πλήθος λαού αν και δεν πρόλαβαν να δημοσιεύσουν οι δικοί του, την ώρα της εξοδίου ακολουθίας του.
Άνθρωποι κάθε τάξης και ηλικίας, ενορίτες και πνευματικά του παιδιά, ο βουλευτής Μάνος Κόνσολας, ο σύλλογος Ιεροψαλτών Ρόδου, 32 κληρικοί με επικεφαλής τον μητροπολίτη Ρόδου Κύριλλο, μοναχές από την Ιερά Μονή Παναγίας Υψενής με επικεφαλής την ηγουμένη Μυριάμ, μοναχές της Αγίας Ειρήνης του Ορφανοτροφείου Θηλέων, με επικεφαλής την προϊσταμένη αδελφή Ξένη, έκλαψαν τον ξαφνικό θάνατο του πατρός Βασιλείου Τσαβαρή που επί 39 χρόνια υπηρέτησε σαν κληρικός, διάκονος-πρεσβύτερος την Ιερά Μητρόπολη Ρόδου και 48 χρόνια που έψαλε λαϊκός στον Άγιο Νικόλαο Ρόδου επί πατρός Βασιλείου Μαντικού κατηχητού.
Στον Άγιο Γεώργιο Άνω υπηρέτησε από το 1983 όταν κοιμήθηκε ο μακαριστός πατήρ Κωνσταντίνος Χαλκιάς μέχρι τον θάνατό του.
Γεννήθηκε το 1951 στη Ρόδο από τους ευσεβείς αειμνήστους γονείς του, Μιχαήλ Τσαβαρή μαραγκό στο επάγγελμα στην Παλιά Πόλη και στη συνέχεια ιερέας από το 1970 απο τον μακαριστό μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνα Συνοδινό, όπου υπηρέτησε μέχρι τις 20 Ιουνίου 1989 που ξαφνικά εκοιμήθηκε από καρδιακό επεισόδιο σε ηλικία 64 χρόνων τον Άγιο Δημήτριο (παλαιό Κοιμητήριο) πόλεως Ρόδου, και την Παναγία Φανερωμένη-Σκέπη πριν γίνει ενορία.
Η μητέρα του πρεσβυτέρα Ειρήνη, το γένος Κουντουζή ήτανε μια αγία, ευγενής και αξιοπρεπής πρεσβυτέρα και μητέρα. Κοιμήθηκε σε ηλικία μόλις 59 ετών από την επάρατη ασθένεια στις 17 Ιανουαρίου του 1990. Δεν άντεξαν και οι δυο γονείς τον αναπάντεχο θάνατο του καλού τους παιδιού του Γιάννη Τσαβαρή, που πέθανε ψαρεύοντας με ανακοπή καρδιάς στη Νίσυρο σε ηλικία μόλις 40 χρονών.
Άφησε νεαρή τότε χήρα την γυναίκα του Χρυσούλα και τον μονάκριβο γιο τους Μιχάλη. Πέθανε στις 20 Αυγούστου 1988 και σε διάστημα ενάμιση χρόνου και οι γονείς του μαζί. Όλοι αυτοί οι απανωτοί θάνατοι δεν άφησαν απείραχτη την καρδιά και την υγεία του μακαριστού πλέον πατρός Βασιλείου Τσαβαρή.
Νυμφεύθηκε την Τσαμπίκα τρόφιμος του Ορφανοτροφείου Θηλέων και αγαπητή στον κύκλο των μοναζουσών και της μακαριστής μοναχής Εμμελείας Νικολαΐδου. Άμεσα γίνεται διάκονος σε ηλικία 24 χρονών στις 26 Σεπτεμβρίου 1975 από τον μακαριστό και αξέχαστο αριστοκράτη μητροπολίτη Ρόδου και πνευματικό μου πατέρα Σπυρίδωνα Συνοδινό.
Το 1978 στις 10 Φεβρουαρίου τον έκανε πρεσβύτερο. Τοποθετήθηκε αρχικά στον Άγιο Γεώργιο Κάτω με τον γέροντα τότε πολυσέβαστο Ιερέα Αντώνιο Ρούσσο. Από εκεί έφυγε με μετάθεση το 1981 στο Κοιμητήριο των Ταξιαρχών και στη συνέχεια το 1983 τον Νοέμβριο στον άγιο Γεώργιο Άνω μέχρι της Κοιμήσεώς του. Με την πρεσβυτέρα του Τσαμπίκα που του στάθηκε σε όλη τους τη ζωή παλλικαρίσια με αυταπάρνηση και αξιοπρεπή στάση, που και δημοσίως της αξίζουν συγχαρητήρια σαν πρεσβυτέρα, μητέρα και γιαγιά απέκτησαν 3 παιδιά.
Την Παρασκευή-Σπυριδούλα που παντρεύτηκε το Νίκο από τον Αρχάγγελο και έχουνε δύο παιδιά αγόρια τον Βασίλη και τον Γιώργο, την Ειρήνη που παντρεύτηκε τον Βαγγέλη από την Κρήτη και έχουνε μια κορούλα την Τσαμπίκα και τον γιο τους Μιχάλη, που είναι άριστος απόφοιτος της Βυζαντινής Μουσικής άρχοντας πρωτοψάλτης της μητροπόλεως Χαλκηδόνος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, άριστος ιεροψάλτης σήμερα στην ενορία της Ανάληψης Ρόδου.
Ο παπα-Βασίλης Τσαβαρής έχει δύο αδελφές την Μαρίτσα σύζυγο του μακαρίτη Θόδωρα Διαμαντόπουλου και έχει δύο αξιόλογους γιους τον Γρηγόρη και τον Μιχάλη και την Καθολική σύζυγο Παναγιώτη Παρασκευά και έχουνε 4 αξιόλογες κόρες δύο καλοπαντρεμένες στο Γιοχάνεσπουργκ της Αφρικής και δύο επιστήμονες εδώ στη Ρόδο και Αθήνα.
Ο μακαριστός πατήρ Βασίλειος Τσαβαρής τιμήθηκε το 1988 από τον μακαριστό μητροπολίτη Ρόδου Απόστολο Διμέλη με τον τίτλο του πρωτοπρεσβύτερου. Ανάλογη τιμή αργότερα το 1995 του έκανε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Θρόνου.
Ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα στην ενορία του και όχι μόνο. Έφτιαξε το Πνευματικό Κέντρο, με φάτνη χριστουγεννιάτικη και πασχαλινή εξωράισε τον αύλειο χώρο της εκκλησίας.
Έφτιαξε ραδιοφωνικό σταθμό για χρόνια έπαιζε ύμνους, ομιλίες, εκπομπές. ¨Εφτιαξε σε προέκταση του Αγίου Γεωργίου την εκκλησία του αγίου Στυλιανού. Επίσης πρώτος στη Ρόδο το παρεκκλήσιο των Αγίων Ραφαήλ-Νικολάου και Ειρήνης, του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Σάββα της Καλύμνου.
Έφερε με ειδικές πομπές λείψανα του Αγίου Γεωργίου από τα Ιεροσόλυμα. Πρόσφερε συσσίτια, σε απόρους, τρόφιμα, ρουχισμό και βιβλιάρια σε φτωχά παιδιά, φοιτητές και παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Έκανε γιορτές, ομιλίες με καλεσμένους και πάντα απλόχερα πρόσφερε δώρα και αγάπη σε πολύ κόσμο. Έφτιαξε χορωδία με τη Φλώρα Μελίνη και πρεσβυτέρα Τσαμπίκα και πολλές κυρίες και τιμούσε πανηγύρεις και εκδηλώσεις ναών και νησιών, ότι άμφια και ιερά από δώρα είχε τα μοίραζε σε νέους κληρικούς.
Είχε καλές σχέσεις με τα Ιεροσόλυμα όπου έκανε πολλά ταξίδια με προσκυνητές και την πρεσβυτέρα του. Επίσης με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη και τα Μύρα της Λυκίας στον Άγιο Νικόλαο που πρωτοάρχισε από τη Ρόδο εκεί ο επιχειρηματίας-χρυσοχόος Θεόδωρος Τσιμπιδάκης.
Ο πατήρ Βασίλειος Τσαβαρής κοιμήθηκε φτωχός. Το σπίτι που διέμενε και το τι έχουν τα παιδιά του φαίνονται. Όσοι τον αδίκασαν από το χώρο της εκκλησίας και άνθρωποι θα δώσουν μαρτυρία και απολογία την ημέρα της Κρίσεως. Θα τον θυμηθούν πολλοί. Και θα κλάψουν πολλοί.
Επισκεπτόταν γέροντες πρεσβυτέρους στα σπίτια τους όπως κάνω και εγώ και ήτανε για αρκετά χρόνια βακτηρία του πρώην μητροπολίτη Ρόδου Αποστόλου Διμέλη. Στη ζωή όλοι σαν άνθρωποι κάνουμε και λάθη. Τον βαραίνουν πολλά καλά που έκανε και οι αδικίες που κατάπιε και πήρε μαζί του από το χώρο της εκκλησίας. Είχε καρδιά μικρού παιδιού.
Για πολλά χρόνια ενώ είχε το ιερατικό προβάδισμα δεν πήγαινε πουθενά σε πανηγύρια και εκδηλώσεις. Μιλούσε λίγο και ήτανε κλεισμένος στον εαυτό του. Εσιώπα... τον έκλαψα γοερά τον παπα-Βασίλη Τσαβαρή. Μια μακρά φιλία από τα λαϊκά μου χρόνια είχαμε... Γύρισα το χρόνο πίσω παπα-Βασίλη Τσαβαρή στις όμορφες και δύσκολες ημέρες. Πολλές φορές ο χρόνος μας διδάσκει. Η ζωή μας δίνει την πείρα και τη γνώση.
Ζήσαμε το μεγαλείο ενός άρχοντα μητροπολίτη Ρόδου του Σπυρίδωνα Συνοδινού. του αγέρωχου και ανεπανάληπτου πρωτοσυγκέλλου Αλεξάνδρου Θεοδωρακοπούλου. Μια γενιά ευλαβών και παλαιών ιερέων σεβασμίων.
Ενός ευγενούς και φιλόθρησκου λαού. Να γιατί σαν εξομολόγηση δημόσια δεν συμβιβάστηκα. Να γιατί έμεινα εκεί που είμαι 25 χρόνια...
Όποιος το καταλάβει γνωρίζει το γιατί και όσα ξενυχτώντας σου έγραψα το έκανα, για ένα οικογενειακό μνημόσυνο. Να ξέρουν και οι νεώτεροι την αλήθεια. Δεν έμαθα να τιμώ μετά θάνατον διασκεδάζοντας ενοχές κι παίζοντας θέατρο. Έμαθα να δίνω στη ζωή ότι περνά από το χέρι μου. Καλό σου ταξίδι καληκέλαδη αηδόνα της εκκλησίας. Καλέ λειτουργέ αδελφέ και συλλειτουργέ. Καλός σου παράδεισος. Αιωνία σου η μνήμη.
Σε βαρύ κλίμα πένθους και οδύνης αποχαιρέτησαν πλήθος λαού αν και δεν πρόλαβαν να δημοσιεύσουν οι δικοί του, την ώρα της εξοδίου ακολουθίας του.
Άνθρωποι κάθε τάξης και ηλικίας, ενορίτες και πνευματικά του παιδιά, ο βουλευτής Μάνος Κόνσολας, ο σύλλογος Ιεροψαλτών Ρόδου, 32 κληρικοί με επικεφαλής τον μητροπολίτη Ρόδου Κύριλλο, μοναχές από την Ιερά Μονή Παναγίας Υψενής με επικεφαλής την ηγουμένη Μυριάμ, μοναχές της Αγίας Ειρήνης του Ορφανοτροφείου Θηλέων, με επικεφαλής την προϊσταμένη αδελφή Ξένη, έκλαψαν τον ξαφνικό θάνατο του πατρός Βασιλείου Τσαβαρή που επί 39 χρόνια υπηρέτησε σαν κληρικός, διάκονος-πρεσβύτερος την Ιερά Μητρόπολη Ρόδου και 48 χρόνια που έψαλε λαϊκός στον Άγιο Νικόλαο Ρόδου επί πατρός Βασιλείου Μαντικού κατηχητού.
Στον Άγιο Γεώργιο Άνω υπηρέτησε από το 1983 όταν κοιμήθηκε ο μακαριστός πατήρ Κωνσταντίνος Χαλκιάς μέχρι τον θάνατό του.
Γεννήθηκε το 1951 στη Ρόδο από τους ευσεβείς αειμνήστους γονείς του, Μιχαήλ Τσαβαρή μαραγκό στο επάγγελμα στην Παλιά Πόλη και στη συνέχεια ιερέας από το 1970 απο τον μακαριστό μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνα Συνοδινό, όπου υπηρέτησε μέχρι τις 20 Ιουνίου 1989 που ξαφνικά εκοιμήθηκε από καρδιακό επεισόδιο σε ηλικία 64 χρόνων τον Άγιο Δημήτριο (παλαιό Κοιμητήριο) πόλεως Ρόδου, και την Παναγία Φανερωμένη-Σκέπη πριν γίνει ενορία.
Η μητέρα του πρεσβυτέρα Ειρήνη, το γένος Κουντουζή ήτανε μια αγία, ευγενής και αξιοπρεπής πρεσβυτέρα και μητέρα. Κοιμήθηκε σε ηλικία μόλις 59 ετών από την επάρατη ασθένεια στις 17 Ιανουαρίου του 1990. Δεν άντεξαν και οι δυο γονείς τον αναπάντεχο θάνατο του καλού τους παιδιού του Γιάννη Τσαβαρή, που πέθανε ψαρεύοντας με ανακοπή καρδιάς στη Νίσυρο σε ηλικία μόλις 40 χρονών.
Άφησε νεαρή τότε χήρα την γυναίκα του Χρυσούλα και τον μονάκριβο γιο τους Μιχάλη. Πέθανε στις 20 Αυγούστου 1988 και σε διάστημα ενάμιση χρόνου και οι γονείς του μαζί. Όλοι αυτοί οι απανωτοί θάνατοι δεν άφησαν απείραχτη την καρδιά και την υγεία του μακαριστού πλέον πατρός Βασιλείου Τσαβαρή.
Νυμφεύθηκε την Τσαμπίκα τρόφιμος του Ορφανοτροφείου Θηλέων και αγαπητή στον κύκλο των μοναζουσών και της μακαριστής μοναχής Εμμελείας Νικολαΐδου. Άμεσα γίνεται διάκονος σε ηλικία 24 χρονών στις 26 Σεπτεμβρίου 1975 από τον μακαριστό και αξέχαστο αριστοκράτη μητροπολίτη Ρόδου και πνευματικό μου πατέρα Σπυρίδωνα Συνοδινό.
Το 1978 στις 10 Φεβρουαρίου τον έκανε πρεσβύτερο. Τοποθετήθηκε αρχικά στον Άγιο Γεώργιο Κάτω με τον γέροντα τότε πολυσέβαστο Ιερέα Αντώνιο Ρούσσο. Από εκεί έφυγε με μετάθεση το 1981 στο Κοιμητήριο των Ταξιαρχών και στη συνέχεια το 1983 τον Νοέμβριο στον άγιο Γεώργιο Άνω μέχρι της Κοιμήσεώς του. Με την πρεσβυτέρα του Τσαμπίκα που του στάθηκε σε όλη τους τη ζωή παλλικαρίσια με αυταπάρνηση και αξιοπρεπή στάση, που και δημοσίως της αξίζουν συγχαρητήρια σαν πρεσβυτέρα, μητέρα και γιαγιά απέκτησαν 3 παιδιά.
Την Παρασκευή-Σπυριδούλα που παντρεύτηκε το Νίκο από τον Αρχάγγελο και έχουνε δύο παιδιά αγόρια τον Βασίλη και τον Γιώργο, την Ειρήνη που παντρεύτηκε τον Βαγγέλη από την Κρήτη και έχουνε μια κορούλα την Τσαμπίκα και τον γιο τους Μιχάλη, που είναι άριστος απόφοιτος της Βυζαντινής Μουσικής άρχοντας πρωτοψάλτης της μητροπόλεως Χαλκηδόνος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, άριστος ιεροψάλτης σήμερα στην ενορία της Ανάληψης Ρόδου.
Ο παπα-Βασίλης Τσαβαρής έχει δύο αδελφές την Μαρίτσα σύζυγο του μακαρίτη Θόδωρα Διαμαντόπουλου και έχει δύο αξιόλογους γιους τον Γρηγόρη και τον Μιχάλη και την Καθολική σύζυγο Παναγιώτη Παρασκευά και έχουνε 4 αξιόλογες κόρες δύο καλοπαντρεμένες στο Γιοχάνεσπουργκ της Αφρικής και δύο επιστήμονες εδώ στη Ρόδο και Αθήνα.
Ο μακαριστός πατήρ Βασίλειος Τσαβαρής τιμήθηκε το 1988 από τον μακαριστό μητροπολίτη Ρόδου Απόστολο Διμέλη με τον τίτλο του πρωτοπρεσβύτερου. Ανάλογη τιμή αργότερα το 1995 του έκανε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Θρόνου.
Ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα στην ενορία του και όχι μόνο. Έφτιαξε το Πνευματικό Κέντρο, με φάτνη χριστουγεννιάτικη και πασχαλινή εξωράισε τον αύλειο χώρο της εκκλησίας.
Έφτιαξε ραδιοφωνικό σταθμό για χρόνια έπαιζε ύμνους, ομιλίες, εκπομπές. ¨Εφτιαξε σε προέκταση του Αγίου Γεωργίου την εκκλησία του αγίου Στυλιανού. Επίσης πρώτος στη Ρόδο το παρεκκλήσιο των Αγίων Ραφαήλ-Νικολάου και Ειρήνης, του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Σάββα της Καλύμνου.
Έφερε με ειδικές πομπές λείψανα του Αγίου Γεωργίου από τα Ιεροσόλυμα. Πρόσφερε συσσίτια, σε απόρους, τρόφιμα, ρουχισμό και βιβλιάρια σε φτωχά παιδιά, φοιτητές και παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Έκανε γιορτές, ομιλίες με καλεσμένους και πάντα απλόχερα πρόσφερε δώρα και αγάπη σε πολύ κόσμο. Έφτιαξε χορωδία με τη Φλώρα Μελίνη και πρεσβυτέρα Τσαμπίκα και πολλές κυρίες και τιμούσε πανηγύρεις και εκδηλώσεις ναών και νησιών, ότι άμφια και ιερά από δώρα είχε τα μοίραζε σε νέους κληρικούς.
Είχε καλές σχέσεις με τα Ιεροσόλυμα όπου έκανε πολλά ταξίδια με προσκυνητές και την πρεσβυτέρα του. Επίσης με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη και τα Μύρα της Λυκίας στον Άγιο Νικόλαο που πρωτοάρχισε από τη Ρόδο εκεί ο επιχειρηματίας-χρυσοχόος Θεόδωρος Τσιμπιδάκης.
Ο πατήρ Βασίλειος Τσαβαρής κοιμήθηκε φτωχός. Το σπίτι που διέμενε και το τι έχουν τα παιδιά του φαίνονται. Όσοι τον αδίκασαν από το χώρο της εκκλησίας και άνθρωποι θα δώσουν μαρτυρία και απολογία την ημέρα της Κρίσεως. Θα τον θυμηθούν πολλοί. Και θα κλάψουν πολλοί.
Επισκεπτόταν γέροντες πρεσβυτέρους στα σπίτια τους όπως κάνω και εγώ και ήτανε για αρκετά χρόνια βακτηρία του πρώην μητροπολίτη Ρόδου Αποστόλου Διμέλη. Στη ζωή όλοι σαν άνθρωποι κάνουμε και λάθη. Τον βαραίνουν πολλά καλά που έκανε και οι αδικίες που κατάπιε και πήρε μαζί του από το χώρο της εκκλησίας. Είχε καρδιά μικρού παιδιού.
Για πολλά χρόνια ενώ είχε το ιερατικό προβάδισμα δεν πήγαινε πουθενά σε πανηγύρια και εκδηλώσεις. Μιλούσε λίγο και ήτανε κλεισμένος στον εαυτό του. Εσιώπα... τον έκλαψα γοερά τον παπα-Βασίλη Τσαβαρή. Μια μακρά φιλία από τα λαϊκά μου χρόνια είχαμε... Γύρισα το χρόνο πίσω παπα-Βασίλη Τσαβαρή στις όμορφες και δύσκολες ημέρες. Πολλές φορές ο χρόνος μας διδάσκει. Η ζωή μας δίνει την πείρα και τη γνώση.
Ζήσαμε το μεγαλείο ενός άρχοντα μητροπολίτη Ρόδου του Σπυρίδωνα Συνοδινού. του αγέρωχου και ανεπανάληπτου πρωτοσυγκέλλου Αλεξάνδρου Θεοδωρακοπούλου. Μια γενιά ευλαβών και παλαιών ιερέων σεβασμίων.
Ενός ευγενούς και φιλόθρησκου λαού. Να γιατί σαν εξομολόγηση δημόσια δεν συμβιβάστηκα. Να γιατί έμεινα εκεί που είμαι 25 χρόνια...
Όποιος το καταλάβει γνωρίζει το γιατί και όσα ξενυχτώντας σου έγραψα το έκανα, για ένα οικογενειακό μνημόσυνο. Να ξέρουν και οι νεώτεροι την αλήθεια. Δεν έμαθα να τιμώ μετά θάνατον διασκεδάζοντας ενοχές κι παίζοντας θέατρο. Έμαθα να δίνω στη ζωή ότι περνά από το χέρι μου. Καλό σου ταξίδι καληκέλαδη αηδόνα της εκκλησίας. Καλέ λειτουργέ αδελφέ και συλλειτουργέ. Καλός σου παράδεισος. Αιωνία σου η μνήμη.
